Een tijd geleden stuitte ik op het album ‘Red Garland’s Piano’. Ik denk dat ik het op Spotify tegenkwam, luisterde ernaar en werd bijvoorbeeld getroffen door de mooie interpretaties van jazz-klassiekers. De opening ‘Please Send Me Someone To Love’ is meteen raak. Deze blues-ballad werd eerder vertolkt door Percy Mayfield en was een nummer 1-hit in 1950, zeven jaar na het uitkomen van Garland’s LP. Waarschijnlijk maakte die voldoende indruk op de vermaarde pianist dat hij dit werk wilde opnemen.
Natuurlijk is het moeilijk in woorden te vatten wat je raakt in bepaalde muziek. Je komt al snel bij gemeenplaatsen terecht. Wat ik mooi vind aan dit openingsnummer en het hele album is de sfeer die het trio van Garland neerzet. Daarin maakt bassist Paul Chambers gretig gebruik van de ruimte die hij heeft en varieert er lustig op los. Zijn spel op deze plaat is duidelijk te onderscheiden, hetgeen niet altijd zo is op oudere jazzwerken.
‘De solo over ‘Almost Like Being In Love’ is er bijvoorbeeld een om in te lijsten’
Chambers speelde naast zijn creatieve baslijnen ook mooie solo’s. Een voorbeeld daarvan is die over ‘If I Were A Bell’, dat hij samen met Garland een jaar eerder al opnam met Miles Davis voor zijn album ‘Relaxin’ With The Miles Davis Quintet’. Garlands eigen improvisaties zijn eveneens bijna altijd sterk. Die zijn meestal duidelijk gedefinieerd gespeeld, waardoor ze geschikt zijn om uit te schrijven. Hij is een meester in het met leidtonen omspelen van akkoordtonen, een kenmerk van de bebopstijl. De solo over ‘Almost Like Being In Love’ is er bijvoorbeeld een om in te lijsten.
Art Taylor
Dat ik zo vaak naar Red Garland’s Piano heb geluisterd, is eveneens te danken aan het fraaie dienende spel van drummer Art Taylor. Het is knap hoe hij zich als begeleider onderschikt lijkt te maken en daardoor alle ruimte biedt aan de bandleider en in tweede instantie tevens aan Chambers. Wellicht dat deze grootheid van de jazzcontrabas hem daarom ook vroeg mee te spelen op zijn soloplaat ‘Bass on Top’, uitgebracht in hetzelfde jaar 1957. Taylors spel is daarnaast te horen op een groot aantal muzikale werken, waarvan Coltrane’s ‘Giant Steps’ niet de onbekendste is. Eveneens verzorgde hij de drumpartijen voor Miles Davis’ albums ‘Miles Ahead’ en ‘Collector’s Items’. De laatste van de vijftiger jaren waren uiterst productieve voor de drie leden van Garland’s triobezetting voor Red Garland’s Piano. Dit is voor mij een van de albums die ik zal blijven opzetten. Het is een bron van inspiratie, waar een hoop van te leren valt.
