Nieuws

In het voorjaar van 2020 werd ik blij van het bericht dat mijn eigen muziekproject in aanmerking komt voor een bijdrage van de podia-organisatie NH-Pop. Via Pop- en Cultuurhuis PX in Volendam schreef ik mij in voor de programmeringsregeling van ‘Noord-Hollandse Popkanjers!’. Hierdoor kun je een geldbedrag krijgen dat je kunt gebruiken voor het organiseren van een optreden. Dit is niet slechts bedoeld als gage, maar vooral om je project verder te brengen. Bijvoorbeeld door boekers uit te nodigen bij de show.

De Popkanjer-commissie, bestaande uit programmeurs van Noord-Hollandse podia, boog zich over mijn aanvraag. Zij keken naar mijn motivatie en meegestuurde muziek. Tot mijn genoegen hoorde ik naderhand dat het gezelschap unaniem mijn verzoek goedkeurde en mij de bijdrage wilde toekennen. Kort daarna besloot ik om aan mijn te organiseren optreden een EP-presentatie te koppelen. Op 1 juli gaat die plaatsvinden en in de promotie daarvoor vermeld ik steeds dat dit mede mogelijk is gemaakt door de programmeringsregeling van NH-Pop.

Dat deze organisatie mij op deze manier steunt, voelt als een erkenning dat mijn muziekproject een zekere potentie heeft. Daarbij was deze stimulering zeer welkom in een periode waarin er weinig mogelijk was op muzikaal gebied. De toekenning zorgde dus voor perspectief in een moeilijke tijd. Op 1 juli wil ik samen met mijn band laten zien en horen dat de steun terecht gegeven is door er een knallend optreden van te maken!

Kaarten voor deze show zijn verkrijgbaar via de volgende link:

https://shop.paylogic.com/f2d1269ad7364ed5a5385bb632dce231/

Journalist Jan Koning interviewde mij voor het Noord-Hollands Dagblad over de toekenning van het stimuleringsbedrag. Dit artikel is via de onderstaande link te lezen:

https://www.noordhollandsdagblad.nl/cnt/dmf20210809_61768732

Van artiesten die instrumentale muziek maken, hoor ik vaker dat het soms moeilijk is om goede titels te bedenken voor hun nummers. Zelf worstel ik hier ook regelmatig mee. Het belang van een mooie naam is volgens mij niet te onderschatten en dus duurt het vaak even voordat ik er een heb gevonden waar ik tevreden over ben. Voor mijn komende EP ‘Rivulet’ koos ik voor het thema ‘wateren en rivieren’. Dat gaat bij mij niet allemaal op een weloverwogen manier van: de aankomende twee jaar werk ik aan een plaat met dit als onderwerp. Gaandeweg kom ik erop.

Ik weet ook niet of ik in de toekomst vaker een thema ga kiezen. De keuze voor dat van mijn nieuwe werk lag voor mij wel voor de hand. Ik heb namelijk een fascinatie voor riviergebieden en weet niet waar dat vandaan komt. Dat uit zich in het gegeven dat ik soms wandel en fiets in de buurt van Nederlandse riviergebieden. In het verleden deed ik dit ook in het buitenland, met name in de buurt van de Elbe. Deze rivier zag ik voor het eerst in Hamburg en daarna in 2018 in Dresden, waar ik met mijn telefoon de foto voor bij dit bericht maakte.

Het is een goede ontwikkeling dat langs alle grote stromen mooie fietspaden zijn gemaakt, zo ook langs de Elbe. De ‘Elbe radweg’ heet die in het Duits. In 2019 fietste ik daarvan samen met een vriend het traject ‘Dresden-Praag’. Al leidt de Elbe niet helemaal tot de Tsjechische hoofdstad. Deze route kan ik overigens van harte aanbevelen, je komt ermee door prachtige gebieden. Eén daarvan is bijvoorbeeld het Duitse nationale park ‘Die Sächsische Schweiz’. Oftewel: het Saksische Zwitserland. Als je door dit gebied fietst, begrijp je waar die naam vandaan komt. Het vertoont overeenkomsten met het Zwitserse landschap, ook als het op de architectuur aankomt. Bij een fietstocht tijdens een andere vakantie passeerde ik de Elbe eveneens bij het pittoreske Lutherstadt Wittenberg. Deze stad speelde overigens een belangrijke rol tijdens de Reformatie.

Door bovengenoemde ervaringen bouwde ik een band op met deze grote rivier en haar stroomgebied, hoewel ik besef dat dit vreemd kan overkomen. Ik besloot daardoor om er een muziekstuk aan te vernoemen dat later mijn derde single van ‘Rivulet’ werd. Via de onderstaande link is deze te beluisteren. Ik ben trots op wat er in de studio uiteindelijk van deze compositie geworden is.

In hedendaagse muziek wordt het instrument weinig meer gebruikt: een fretloze bas. Weinig redenen dus om er een te kopen, zou je denken. Toch had ik al een tijdlang de wens om wel een fretloze bas aan mijn verzameling toe te voegen. Dit omdat zo’n instrument een net wat andere klank heeft dan basgitaren met frets, die als je melodieën speelt wat extra’s toevoegt. De muzikant die het meest betekende voor de ontwikkeling van de mogelijkheden van een fretloze bas is natuurlijk Jaco Pastorius. Pino Palladino zette de kenmerkende klank ervan ook op de kaart, onder andere door zijn baspartijen voor de muziek van Paul Young.

Ik wilde dus zelf ook zo’n bas en daarbij viel mijn oog op een instrument dat ik al in huis had: mijn vijfsnarige Läkland bas. Deze had ik al een tijd niet gebruikt. Als ik een vijfsnarige bas nodig had, gebruik ik namelijk altijd mijn De Gier. Aan een bevriende ex-gitaarbouwer vroeg ik of hij het een goed idee vond om een ‘gefret’ instrument fretloos te maken. Hij antwoordde dat dit zeker wel een mogelijkheid was en dat hij het zelf wel wilde doen. Dit was bijzonder, omdat hij dit soort werk in principe niet meer deed. Kort daarna ging hij aan de slag en ik ben erg tevreden over het resultaat dat dit uiteindelijk opleverde.

Daarmee heb ik een extra klankkleur tot mijn beschikking. Waarschijnlijk zal ik dit instrument nog niet op korte termijn gebruiken voor optredens of opnames, omdat ik er eerst helemaal vertrouwd mee wil zijn. Maar de kans is groot dat ik er in de toekomst wel mee te horen ben. Het doet mij ook goed dat ik dit instrument waar een verhaal aan zit opnieuw ga gebruiken, in plaats van een nieuwe bas te kopen. Deze Läkland is namelijk mijn eerste vijfsnarige bas en ik gebruikte deze tijdens mijn afstudeerconcert in 2014. Wat mij betreft dus een goede beslissing om deze weer een nieuwe functie te geven.

Het artwork is het gezicht van een muzikaal werk, het plaatje dat je ervan in je hoofd bewaart. De basis voor het ontwerp van de cd-hoes van ‘Rivulet’ was al vorig jaar gelegd. Afgelopen vrijdag legde ik er samen met René Schilder (Pius) de laatste hand aan. Hij is iemand die met het grootste gemak zoiets maakt. De Volendammer ontwierp ook al het artwork voor The Four Trees. Toen ik bij hem kwam met het verzoek om dat ook te doen voor Rivulet, wilde hij daar gelukkig meteen aan meewerken. Daarbij werd hij getroffen door de mooie afbeelding die ik daarvoor liet maken. Deze werd geschilderd door kunstenares Angelique van den Hogen. Bij haar kwam ik met mijn verhaal over een plaat met als thema ‘rivieren’. Zij had daar wel ideeën bij. Voordat ze aan het werk ging, wilde ze graag mijn muziek horen. Na enige tijd kreeg ik bericht: het werk was klaar. Meteen werd ik getroffen door de kracht van dit schilderij.

Haar werk is de belangrijkste reden dat ik het hoesontwerp van mijn nieuwe EP zo geslaagd vind. Ik vind het daarbij leuk om samen te werken met een andere discipline als de schilderkunst. Daardoor is er wat mij betreft net een wat origineler uiterlijk uitgekomen. Nu het artwork klaar is, kan Rivulet naar de drukker.

Onlangs luisterde ik weer eens naar Simon Steins EP ‘Geluksmoment’, waarvan ik de baspartijen speelde. Ik vind het namelijk soms fijn om de muziek waar ik een bijdrage aan leverde terug te luisteren. Ongeveer anderhalf jaar na de opname ben ik tevreden met die aan het bovengenoemde werk. De baspartijen nemen daarin een prominente plaats in, al is dat wat mij betreft zeker niet altijd noodzakelijk. Tijdens de voorbereidingen op de studiosessie hiervoor bedacht ik van tevoren bijna al helemaal wat ik ging inspelen. Door het helemaal uit te denken, probeerde ik met iets anders te komen dan ik zou spelen als ik de muziek moest opnemen zonder voorbereiding. Daarmee wilde ik voorkomen dat ik verviel in baspartijen die wel functioneel, maar weinig speciaal zijn.

Met een hoop ideeën voor het basarrangement in mijn hoofd kwam ik naar de studio. Daar speelden met z’n drieën tegelijk de keyboard- gitaar en baspartijen in, begeleid door zang en een click track. Ik was erop voorbereid dat ik wat ik bedacht had flink zou moeten beperken. Gelukkig gebeurde dat niet en kon ik alles opnemen dat ik in gedachten had. Daarbij kreeg ik de indruk dat liedjesschrijver Dick Plat (ex-BZN) en zanger Simon Stein tevreden waren over mijn inbreng. Die dag stond de basis van het arrangement er in relatief korte tijd op. Later werden daar nog veel meer bijzonderheden aan toegevoegd. Onder meer de fraaie partijen van Carel Kraayenhof (bandoneon) en Martin Verdonk (percussie).

Mission 10

Initiatiefnemer Simon Stein werken al lange tijd samen. Die samenwerking begon toen ik een jaar of 18 was en ik al meespeelde op zijn eerste Nederlandstalige album. Mijn inmiddels helaas overleden vader Nico leverde daar eveneens een grote bijdrage aan door gitaarpartijen voor zijn rekening te nemen. Wij maakten als vader en zoon ook deel uit van de band die de muziek uiteindelijk live presenteerde aan het publiek. Daarna zouden Simon en ik bijvoorbeeld nog onderdeel worden van Mission 10, een band die Engelstalige muziek maakte en een paar keer voor landelijke radiostations als 3FM en Radio 2 speelde. Deze groep bestond naast de Volendamse zanger en ik uit Clemens Wenners (gitaar), Stefano de Smaele (toetsen) en Frank Duindam (drums). Dit zijn allemaal oud-studiegenoten van mij.

Als je benieuwd bent geworden naar de EP ‘Geluksmoment’, die is te beluisteren via de onderstaande link.

Toen dit werk uitkwam, schreef ik ook een stuk voor de krant Nieuw-Volendam (Nivo) waarin Simon meer vertelt over de totstandkoming. Dit artikel is via de link hieronder te lezen.

https://www.nieuw-volendam.nl/nieuwvolendam/edam-volendam/volendam/algemeen/simon-stein-wil-licht-brengen-met-muziek

Ruim twee jaar na de opname is het op 1 juli eindelijk tijd voor de presentatie van mijn EP ‘Rivulet’. Door de welbekende coronamaatregelen kwam het er niet eerder van en moest de datum steeds worden verschoven. Nu lijkt het wel door te kunnen gaan. In het Volendamse Pop- en Cultuurhuis PX gaat het plaatsvinden. Dit is een zaal met een mooi podium, waar ik veel op gespeeld heb. Eigenlijk een thuiswedstrijd dus, al woon ik tegenwoordig in Utrecht.

Er staan zeven nummers op ‘Rivulet’. Dat is best veel voor een EP. Het was net geen album, daarvoor was de speelduur een slordige halve minuut tekort. Officieel heb je om je werk een album te noemen een halfuur aan muziek nodig. Toen ik merkte dat het hier niet aan voldoet, vond ik dat eerst jammer. Maar al snel daarna besefte ik dat het weinig uitmaakt. Het gaat erom dat je achter de muziek staat. Dat sta ik en ik ben trots op het resultaat.

Op 1 juli speel ik met dezelfde bezetting als die de muziek opnam. Die bestaat uit: Tom Beek (saxofoon), Jasper van Hulten (drums) en Pim Kamp (piano). Zij spelen prachtige partijen en solo’s en hebben mijn muziek naar een niveau gebracht dat ver boven mijn verwachtingen vooraf ligt. Door hun grote kwaliteiten verliep het opnameproces ook spoedig. Op een mooie junidag in 2020 stond alles er in een paar uur tijd op. In de tussentijd heb ik niet stilgezeten met het maken van nieuw werk. Door die ontwikkelingen zou je anders naar je eerder gemaakte werk kunnen kijken. Toch ben ik nog steeds erg blij met ‘Rivulet’. De daarvan eerder uitgebrachte singles ‘Hidden World’ en ‘Rivulet’ vind ik de meest geslaagde stukken. De presentatie op 1 juli is er al met al een om naar uit te kijken!

Afgelopen zaterdag speelde ik weer eens voor een groot publiek. In Volendam trad ik op met Blue Velvet, waarbij we een deel van de Talking Heads-show speelden die we vorig jaar oktober al opvoerden. Het gaf een kick om dit te doen. Niet alleen vanwege het grote aantal mensen, maar met name ook door de band met wie ik speelde. Blue Velvet maakt muziek met veel energie, aangejaagd door frontman Jan de Witte.

Ik zat op dezelfde middelbare school als de andere bandleden, alleen was ik twee jaar jonger als de meesten. Dat is een groot verschil op die leeftijd. De groep maakte toen grote indruk op mij en op andere leeftijdgenoten. Dat er in die tijd sprake was van een opleving van de Volendamse bandjescultuur, is volgens mij te danken aan het succes van Blue Velvet. Ook landelijk maakte de band indruk door met bassist Erik Veerman ‘The Battle Of School Bands’ te winnen.

Met deze voorgeschiedenis was het voor mij eervol om te worden gevraagd om mee te spelen met deze band tijdens een groot optreden in 2019. Kort daarna sprak men al over het organiseren van een Talking Heads-tribute in PX, waarbij ik zou meespelen. Dit resulteerde in twee volle zalen, allebei de keren met positieve reacties. In de voorbereiding op het optreden van afgelopen zaterdag kreeg ik nieuws te horen waar ik erg blij van werd. Na de twee optredens in het najaar werd er al gesproken over een theatertour met deze ‘Stop Making Sense-show’. Onlangs bleek dus dat die daadwerkelijk doorgaat, namelijk in het voorjaar van 2023. Op dit moment staan er al acht optredens geboekt door het hele land. Dat biedt al een mooi vooruitzicht voor het komende jaar.

Voordat ik begon met het uitzoeken van de Talking Heads-muziek dacht ik dat het niet echt bij mijn muzieksmaak zou passen. Toen ik er eenmaal mee aan de slag ging, begon ik het steeds meer te waarderen en nu zie ik er helemaal de kracht van in. De muziek van voorman David Byrne zit ingenieus in elkaar. Elke partij is een belangrijk onderdeel van het geheel en daar passen geen improvisaties in, merkte ik al snel. Het komt erop aan om de bedachte baspartij zo sterk mogelijk neer te zetten. Het is al met al zeker ook leerzaam om deze muziek te spelen en je erin te verdiepen. Daarmee wordt het dus een mooi project om het land mee in te gaan. Binnenkort volgt er waarschijnlijk meer nieuws hierover.