Onlangs luisterde ik weer eens naar Simon Steins EP ‘Geluksmoment’, waarvan ik de baspartijen speelde. Ik vind het namelijk soms fijn om de muziek waar ik een bijdrage aan leverde terug te luisteren. Ongeveer anderhalf jaar na de opname ben ik tevreden met die aan het bovengenoemde werk. De baspartijen nemen daarin een prominente plaats in, al is dat wat mij betreft zeker niet altijd noodzakelijk. Tijdens de voorbereidingen op de studiosessie hiervoor bedacht ik van tevoren bijna al helemaal wat ik ging inspelen. Door het helemaal uit te denken, probeerde ik met iets anders te komen dan ik zou spelen als ik de muziek moest opnemen zonder voorbereiding. Daarmee wilde ik voorkomen dat ik verviel in baspartijen die wel functioneel, maar weinig speciaal zijn.

Met een hoop ideeën voor het basarrangement in mijn hoofd kwam ik naar de studio. Daar speelden met z’n drieën tegelijk de keyboard- gitaar en baspartijen in, begeleid door zang en een click track. Ik was erop voorbereid dat ik wat ik bedacht had flink zou moeten beperken. Gelukkig gebeurde dat niet en kon ik alles opnemen dat ik in gedachten had. Daarbij kreeg ik de indruk dat liedjesschrijver Dick Plat (ex-BZN) en zanger Simon Stein tevreden waren over mijn inbreng. Die dag stond de basis van het arrangement er in relatief korte tijd op. Later werden daar nog veel meer bijzonderheden aan toegevoegd. Onder meer de fraaie partijen van Carel Kraayenhof (bandoneon) en Martin Verdonk (percussie).

Mission 10

Initiatiefnemer Simon Stein werken al lange tijd samen. Die samenwerking begon toen ik een jaar of 18 was en ik al meespeelde op zijn eerste Nederlandstalige album. Mijn inmiddels helaas overleden vader Nico leverde daar eveneens een grote bijdrage aan door gitaarpartijen voor zijn rekening te nemen. Wij maakten als vader en zoon ook deel uit van de band die de muziek uiteindelijk live presenteerde aan het publiek. Daarna zouden Simon en ik bijvoorbeeld nog onderdeel worden van Mission 10, een band die Engelstalige muziek maakte en een paar keer voor landelijke radiostations als 3FM en Radio 2 speelde. Deze groep bestond naast de Volendamse zanger en ik uit Clemens Wenners (gitaar), Stefano de Smaele (toetsen) en Frank Duindam (drums). Dit zijn allemaal oud-studiegenoten van mij.

Als je benieuwd bent geworden naar de EP ‘Geluksmoment’, die is te beluisteren via de onderstaande link.

Toen dit werk uitkwam, schreef ik ook een stuk voor de krant Nieuw-Volendam (Nivo) waarin Simon meer vertelt over de totstandkoming. Dit artikel is via de link hieronder te lezen.

https://www.nieuw-volendam.nl/nieuwvolendam/edam-volendam/volendam/algemeen/simon-stein-wil-licht-brengen-met-muziek

Ruim twee jaar na de opname is het op 1 juli eindelijk tijd voor de presentatie van mijn EP ‘Rivulet’. Door de welbekende coronamaatregelen kwam het er niet eerder van en moest de datum steeds worden verschoven. Nu lijkt het wel door te kunnen gaan. In het Volendamse Pop- en Cultuurhuis PX gaat het plaatsvinden. Dit is een zaal met een mooi podium, waar ik veel op gespeeld heb. Eigenlijk een thuiswedstrijd dus, al woon ik tegenwoordig in Utrecht.

Er staan zeven nummers op ‘Rivulet’. Dat is best veel voor een EP. Het was net geen album, daarvoor was de speelduur een slordige halve minuut tekort. Officieel heb je om je werk een album te noemen een halfuur aan muziek nodig. Toen ik merkte dat het hier niet aan voldoet, vond ik dat eerst jammer. Maar al snel daarna besefte ik dat het weinig uitmaakt. Het gaat erom dat je achter de muziek staat. Dat sta ik en ik ben trots op het resultaat.

Op 1 juli speel ik met dezelfde bezetting als die de muziek opnam. Die bestaat uit: Tom Beek (saxofoon), Jasper van Hulten (drums) en Pim Kamp (piano). Zij spelen prachtige partijen en solo’s en hebben mijn muziek naar een niveau gebracht dat ver boven mijn verwachtingen vooraf ligt. Door hun grote kwaliteiten verliep het opnameproces ook spoedig. Op een mooie junidag in 2020 stond alles er in een paar uur tijd op. In de tussentijd heb ik niet stilgezeten met het maken van nieuw werk. Door die ontwikkelingen zou je anders naar je eerder gemaakte werk kunnen kijken. Toch ben ik nog steeds erg blij met ‘Rivulet’. De daarvan eerder uitgebrachte singles ‘Hidden World’ en ‘Rivulet’ vind ik de meest geslaagde stukken. De presentatie op 1 juli is er al met al een om naar uit te kijken!

Afgelopen zaterdag speelde ik weer eens voor een groot publiek. In Volendam trad ik op met Blue Velvet, waarbij we een deel van de Talking Heads-show speelden die we vorig jaar oktober al opvoerden. Het gaf een kick om dit te doen. Niet alleen vanwege het grote aantal mensen, maar met name ook door de band met wie ik speelde. Blue Velvet maakt muziek met veel energie, aangejaagd door frontman Jan de Witte.

Ik zat op dezelfde middelbare school als de andere bandleden, alleen was ik twee jaar jonger als de meesten. Dat is een groot verschil op die leeftijd. De groep maakte toen grote indruk op mij en op andere leeftijdgenoten. Dat er in die tijd sprake was van een opleving van de Volendamse bandjescultuur, is volgens mij te danken aan het succes van Blue Velvet. Ook landelijk maakte de band indruk door met bassist Erik Veerman ‘The Battle Of School Bands’ te winnen.

Met deze voorgeschiedenis was het voor mij eervol om te worden gevraagd om mee te spelen met deze band tijdens een groot optreden in 2019. Kort daarna sprak men al over het organiseren van een Talking Heads-tribute in PX, waarbij ik zou meespelen. Dit resulteerde in twee volle zalen, allebei de keren met positieve reacties. In de voorbereiding op het optreden van afgelopen zaterdag kreeg ik nieuws te horen waar ik erg blij van werd. Na de twee optredens in het najaar werd er al gesproken over een theatertour met deze ‘Stop Making Sense-show’. Onlangs bleek dus dat die daadwerkelijk doorgaat, namelijk in het voorjaar van 2023. Op dit moment staan er al acht optredens geboekt door het hele land. Dat biedt al een mooi vooruitzicht voor het komende jaar.

Voordat ik begon met het uitzoeken van de Talking Heads-muziek dacht ik dat het niet echt bij mijn muzieksmaak zou passen. Toen ik er eenmaal mee aan de slag ging, begon ik het steeds meer te waarderen en nu zie ik er helemaal de kracht van in. De muziek van voorman David Byrne zit ingenieus in elkaar. Elke partij is een belangrijk onderdeel van het geheel en daar passen geen improvisaties in, merkte ik al snel. Het komt erop aan om de bedachte baspartij zo sterk mogelijk neer te zetten. Het is al met al zeker ook leerzaam om deze muziek te spelen en je erin te verdiepen. Daarmee wordt het dus een mooi project om het land mee in te gaan. Binnenkort volgt er waarschijnlijk meer nieuws hierover.